Ο χαρταετος μου

Μεσα στη αποθηκη ειχα στησει το εργαστηρι μου.

Καλαμια εκοβα απο τον Στρυμωνα και τα κουβαλαγα
με το ποδηλατο μου στο εργαστηρι μου.
Κατι πλαστικες σακκουλες απο τα λιπασματα ηταν ιδανικες
για την επενδυση του μια που αντεχαν και στην βροχη και στον αερα.
Για κολλα λιγο αλευρι απο το βαρελι που ειχε η μαννα μου για να ζυμωνει το ψωμι
εκανε περιφημη δουλεια.
Μεχρι εδω ολα καλα και τζαμπα.
Ο σπαγγος ηταν το προβλημα που επρεπε να στερηθω απο το ελαχιστο χαρτζηλικι μου για να αγορασω αρκετουτσικο.
Με ολο το υλικο συγκεντρωμενο στο μικρο μου εργαστηριο ολα ηταν ευκολα.
Μεγαλος και περηφανος, οπως εγω για το κατασκευασμα μου, ο χαρταετος ηταν ετοιμος για την τελικη δοκιμη.
Ηταν ακομη οι εποχες που οι αετοι μου μαζι και η ψυχολογια μου πετουσαν πιο ψηλα και πιο μακρια απο ολους τους αετους και απο ολες τις ψυχολογιες.
Πολυ αργοτερα και οταν τα παιδια μου ηθελαν να παμε για να πεταξουμε τον αετο, την Καθαρη Δευτερα ουτε εργαστηριο υπηρχε,ουτε και διαθεση για να τον φτιαξω μονος. Αγοραζα εναν ετοιμο και αν πετουσε ολα καλα αν οχι τον πετουσα εγω σε ενα χαντακι και αρχιζα να λεω τις ιστοριες για τους δικους μου αετους.
Φετος δεν θα πεταξω αετο. Τα παιδια μου ειναι μεγαλα πια αλλα και εγω δεν εχω πια διαθεση για τετοια.
Καπου ομως θα ειμαι και θα βλεπω τον μικρο, που εχω μεσα μου να φτιαχνει μονος και να προσπαθει να πεταξει τον αετο του πιο μακρια και πιο ψηλα απο των αλλων παιδιων