Mε τρωει το μυαλο μου.
Αυτες τις μερες οι θυμισες , σαν παλιες πληγες με φαγουριζουν.
Περπαταμε στο δρομο με την τσακαλοπαρεα προκαλωντας τα βλεμματα των περαστικων και των θαμωνων της ταβερνας που βρισκεται κοντα στο υπογειο που περναμε τις ωρες μας, με την ανοχη του φιλου μας που πληρωνει το ενοικιο για να το εχει σπιτι οταν του το επιτρεπουμε με την απουσια μας.
Ειμαστε λοιπον κατακαλοκαιρο του ΄81 και βαδιζουμε την Μεγαλου Αλεξανδρου στους Αμπελοκηπους. Τιποτα δεν μπορει να μας βγαλει απο την νιρβανα της νιοτης μας. Απιστευτη η μαλακια που μας δερνει.
Ειναι ο καιρος που σταματησα την δουλεια μου αφου πρωτα εγκατελειψα καθε ιδεα για σπουδες και νομικη.
Ειναι ο καιρος που ειμαι ετοιμος να αρχισω το ταξιδι της ζωης μου με πρωτο προορισμο την Ροδο.
Τωρα απο την Ροδο πως τα καταφερα να βρεθω στην Κορινθο και ντυμμενος στο χακι ειναι μια αλλη ιστορια.
Επρεπε να παω καπου μια και στο σπιτι παρ ολες τις ικεσιες και τα παρακαλια της μαννας μου δεν πατουσα, δεν με χωρουσε οχι το σπιτι μονο αλλα ουτε ο κοσμος ολος.
Σαν ευκαιρια βρηκα τον στρατο και αποφασισα να κοψω την αναβολη και να φυγω. Προσπαθωντας να γεμισω το κενο που ειχα μεσα μου αποφασισα να φυγω.
Δεν φανταζομουν οτι το κενο μπορει να γεμισει και με ασχημο τροπο και με λαθος υλικα.
Και γεμισε, γεμισε με εναν βραχο τοσο βαρυ που ποτε μου δεν μπορεσα να τον βγαλω απο εκει μεσα εκτοτε
Αυτες τις μερες οι θυμισες , σαν παλιες πληγες με φαγουριζουν.
Περπαταμε στο δρομο με την τσακαλοπαρεα προκαλωντας τα βλεμματα των περαστικων και των θαμωνων της ταβερνας που βρισκεται κοντα στο υπογειο που περναμε τις ωρες μας, με την ανοχη του φιλου μας που πληρωνει το ενοικιο για να το εχει σπιτι οταν του το επιτρεπουμε με την απουσια μας.
Ειμαστε λοιπον κατακαλοκαιρο του ΄81 και βαδιζουμε την Μεγαλου Αλεξανδρου στους Αμπελοκηπους. Τιποτα δεν μπορει να μας βγαλει απο την νιρβανα της νιοτης μας. Απιστευτη η μαλακια που μας δερνει.
Ειναι ο καιρος που σταματησα την δουλεια μου αφου πρωτα εγκατελειψα καθε ιδεα για σπουδες και νομικη.
Ειναι ο καιρος που ειμαι ετοιμος να αρχισω το ταξιδι της ζωης μου με πρωτο προορισμο την Ροδο.
Τωρα απο την Ροδο πως τα καταφερα να βρεθω στην Κορινθο και ντυμμενος στο χακι ειναι μια αλλη ιστορια.
Επρεπε να παω καπου μια και στο σπιτι παρ ολες τις ικεσιες και τα παρακαλια της μαννας μου δεν πατουσα, δεν με χωρουσε οχι το σπιτι μονο αλλα ουτε ο κοσμος ολος.
Σαν ευκαιρια βρηκα τον στρατο και αποφασισα να κοψω την αναβολη και να φυγω. Προσπαθωντας να γεμισω το κενο που ειχα μεσα μου αποφασισα να φυγω.
Δεν φανταζομουν οτι το κενο μπορει να γεμισει και με ασχημο τροπο και με λαθος υλικα.
Και γεμισε, γεμισε με εναν βραχο τοσο βαρυ που ποτε μου δεν μπορεσα να τον βγαλω απο εκει μεσα εκτοτε
Έπεται συνέχεια να υποθέσω; Που σε έβγαλε η μεγάλη φυγή...
ΑπάντησηΔιαγραφήΌλοι μας φίλε μου έχουμε αναμνήσεις που μας βαραίνουν. Συχνά σκέφτομαι λάθη που έχω κάνει και γενικά πράγματα που βαραίνουν την ψυχή μου. Όμως πρέπει να κοιτάμε μπροστά, όσο και αν κάποιες φορές μας είναι δύσκολο, όσο και αν οι αναμνήσεις προσπαθούν να μας γυρίσουν πίσω.
ΑπάντησηΔιαγραφήΜε αγάπη
Max
συμφωνω με τον μαξ ....... αλλωστε δεν μπορεις να αλλαξεις τπτ απο το παρελθον .. μονο να το δεχτεις και να προχορισεις.... και να δεις ενα λαμπρο μελλον
ΑπάντησηΔιαγραφήκαλο βραδυ
pandora δεν σκοπευα να γραψω την συνεχεια αλλα σου υποσχομαι να το κανω. Αν και η φυγη μου περισσοτερο ειχε να κανει με τις αλητειες του μυαλου μου σε ιδεολογιες και σε θεωριες
ΑπάντησηΔιαγραφήagorafoviagr Για το μονο πραγμα που δεν μετανοιωνω στην ζωη μου ειναι για τα λαθη μου γιατι αν δεν τα εκανα δεν θα μαθαινα ποτε οτι ηταν λαθη. Ευχαριστω
Ελενα δεν θα ηθελα να αλλαξω ουτε μια γραμμη απο τις σελιδες του παρελθοντος μου. Οσο για το λαμπρο μελλον, δεν ξερω ποσο λαμπρο μπορει να ειναι ενα μελλον με τα σημερινα δεδομενα. Παντα χαιρομαι οταν σε βλεπω στο μπλοκ μου. Σ ευχαριστω πολυ