Χορευετε η απαγορευεται;

Οταν τα αυτοκινητα ηταν πολυ σπανια οπως και τα λεφτα στις τσεπες
και η νεανικη τρελα στο φορτε της ξεκινουσαμε να παμε οπουδηποτε
πονταροντας στην καλοσυνη των διερχομενων οδηγων.
Αμουστακα παιδια δεκαπεντε δεκαξη ετων ακομη, ξεκινησαμε, εγω με ενα ξαδερφακι μου να παμε στον Σταυρο θεσσαλονικης σε καποια ντισκοτεκ που ειχε ανοιξει
ενας φιλος του πατερα μου.
Θα μεναμε το βραδυ να κοιμηθουμε μεσα στο μαγαζι οταν θα εκλεινε. Στρωματσαδα
πανω στην πιστα με τα ποντικια να κανουν αλματα πανω απο τα σλιπινγκ μπακ
που θα ειμασταν χωμενοι.
Ας τα παρουμε λοιπον τα πραγματα απο την αρχη.
Ξεκιναμε λοιπον απο το χωριο φορτωμενοι με τα μπαγκαζια μας στην πλατη
οπως καναν οι τουρτουριστες εκεινης της εποχης.
Μετα πολλων κοπων και αμετρητων βασανων καταφεραμε να κανουμε καποιον
να μας παρει μεχρι τηνΑσπροβαλτα.
Φτανοντας εκει και μην αντεχοντας αλλο να περιμενουμε καποιον φιλοτιμο
οδηγο να σταματησει αποφασισαμε να το κοψουμε με τα ποδια ακολουθωντας την παραλιακη γραμμη.
Μη υπολογιζοντας τιποτε, ουτε τα σκυλια απο τα σπιτια, ουτε τις διαφορες κακοτοπιες
φτασαμε σε εναν θερινο στρατιωτικο καταυλισμο, χωρις να το παρουμε χαμπαρι.
Μια πολεμικη σιλουετα με ενα οπλο στα χερια ωρυοταν μπροστα μας
"ΑΛΤ, ΤΙΣ ΕΙ;"
Εγω ο ψυχραιμος, χαχαχαχα, του κανω πλακα ανταπαντωντας στην "ερωτηση" του:
Ελληνες φιλε, ελληνες τουρτουριστες!!!!!! Που πανε για χορο σε μια ντισκο παρακατω!!!
"Ο Γιαννης φοβαται το θεριο και το θεριο τον Γιαννη"
Και το θεριο βρυχηθηκε: ".....ΕΥΕΤΑΙ"
"Μα τι λες βρε φιλε; Χορευετε;"
Με πιανουν ακομη τα γελια ,καθως θυμαμαι τον ξαδερφο μου να λικνιζει το σωμα του
στο σκοταδι μπροστα στον ενοπλο φρουρο της πατριδας.
ΑΠΑΓΟΡΕΥΤΕΤΑΙ!!
αντηχησε βροντερη η φωνη του νεου στρατιωτη μεσα στην νυχτα.
Και μετα απο την λυση της παρεξηγησης ακολουθησαμε τον δρομο που μας υπεδειξε
φτανοντας στην ντισκοτεκ ετοιμοι για χορο μια και τα δοκιμαστικα εγιναν στον δρομο

Ο χαρταετος μου

Μεσα στη αποθηκη ειχα στησει το εργαστηρι μου.

Καλαμια εκοβα απο τον Στρυμωνα και τα κουβαλαγα
με το ποδηλατο μου στο εργαστηρι μου.
Κατι πλαστικες σακκουλες απο τα λιπασματα ηταν ιδανικες
για την επενδυση του μια που αντεχαν και στην βροχη και στον αερα.
Για κολλα λιγο αλευρι απο το βαρελι που ειχε η μαννα μου για να ζυμωνει το ψωμι
εκανε περιφημη δουλεια.
Μεχρι εδω ολα καλα και τζαμπα.
Ο σπαγγος ηταν το προβλημα που επρεπε να στερηθω απο το ελαχιστο χαρτζηλικι μου για να αγορασω αρκετουτσικο.
Με ολο το υλικο συγκεντρωμενο στο μικρο μου εργαστηριο ολα ηταν ευκολα.
Μεγαλος και περηφανος, οπως εγω για το κατασκευασμα μου, ο χαρταετος ηταν ετοιμος για την τελικη δοκιμη.
Ηταν ακομη οι εποχες που οι αετοι μου μαζι και η ψυχολογια μου πετουσαν πιο ψηλα και πιο μακρια απο ολους τους αετους και απο ολες τις ψυχολογιες.
Πολυ αργοτερα και οταν τα παιδια μου ηθελαν να παμε για να πεταξουμε τον αετο, την Καθαρη Δευτερα ουτε εργαστηριο υπηρχε,ουτε και διαθεση για να τον φτιαξω μονος. Αγοραζα εναν ετοιμο και αν πετουσε ολα καλα αν οχι τον πετουσα εγω σε ενα χαντακι και αρχιζα να λεω τις ιστοριες για τους δικους μου αετους.
Φετος δεν θα πεταξω αετο. Τα παιδια μου ειναι μεγαλα πια αλλα και εγω δεν εχω πια διαθεση για τετοια.
Καπου ομως θα ειμαι και θα βλεπω τον μικρο, που εχω μεσα μου να φτιαχνει μονος και να προσπαθει να πεταξει τον αετο του πιο μακρια και πιο ψηλα απο των αλλων παιδιων

Ο μεγαλυτερος απο ολους τους Ελληνες

Μερες του '81

Mε τρωει το μυαλο μου.
Αυτες τις μερες οι θυμισες , σαν παλιες πληγες με φαγουριζουν.

Περπαταμε στο δρομο με την τσακαλοπαρεα προκαλωντας τα βλεμματα των περαστικων και των θαμωνων της ταβερνας που βρισκεται κοντα στο υπογειο που περναμε τις ωρες μας, με την ανοχη του φιλου μας που πληρωνει το ενοικιο για να το εχει σπιτι οταν του το επιτρεπουμε με την απουσια μας.

Ειμαστε λοιπον κατακαλοκαιρο του ΄81 και βαδιζουμε την Μεγαλου Αλεξανδρου στους Αμπελοκηπους. Τιποτα δεν μπορει να μας βγαλει απο την νιρβανα της νιοτης μας. Απιστευτη η μαλακια που μας δερνει.

Ειναι ο καιρος που σταματησα την δουλεια μου αφου πρωτα εγκατελειψα καθε ιδεα για σπουδες και νομικη.
Ειναι ο καιρος που ειμαι ετοιμος να αρχισω το ταξιδι της ζωης μου με πρωτο προορισμο την Ροδο.

Τωρα απο την Ροδο πως τα καταφερα να βρεθω στην Κορινθο και ντυμμενος στο χακι ειναι μια αλλη ιστορια.

Επρεπε να παω καπου μια και στο σπιτι παρ ολες τις ικεσιες και τα παρακαλια της μαννας μου δεν πατουσα, δεν με χωρουσε οχι το σπιτι μονο αλλα ουτε ο κοσμος ολος.

Σαν ευκαιρια βρηκα τον στρατο και αποφασισα να κοψω την αναβολη και να φυγω. Προσπαθωντας να γεμισω το κενο που ειχα μεσα μου αποφασισα να φυγω.

Δεν φανταζομουν οτι το κενο μπορει να γεμισει και με ασχημο τροπο και με λαθος υλικα.
Και γεμισε, γεμισε με εναν βραχο τοσο βαρυ που ποτε μου δεν μπορεσα να τον βγαλω απο εκει μεσα εκτοτε

Κ.Ε.Ε (κεντρα επεξεργασιας ενηλικων)

Για ακομη μια φορα διαπιστωσα οτι στην χωρα που ανθει η φαιδρα πορτοκαλεα ολα γινονται χαρην του θεαθηναι και για τιποτε αλλο.
Εξηγουμαι: Εδω και κανα δυο με τρεις μηνες εκανα εγγραφη στα Κ.Ε.Ε.( Κεντρα Εκπαιδευσης Ενηλικων). Τα μαθηματα εγιναν και χαρη στην αοκνη και φιλοτιμη προσπαθεια του νεαρου μας δασκαλου ολοκληρωθηκαν, επιτυχως πιστευω. Μεχρι εδω ολα καλα.
Επειδη ομως ολα τα θαυματα κρατουν μια μερα και το πιο μεγαλο τρεις, ετσι και στην περιπτωση αυτη συνεβη το αναποφευκτο. Καποιος τεραστιος, υψηλα ισταμενος, εγκεφαλος- ανεγκεφαλος, χωρις να λαβει υποψιν του οτι ολοι οι συμμετεχοντες στον κυκλο μαθηματων ειναι ενηληκες με υποχρεωσεις, αλλαζει τις ωρες μαθηματων αυθαιρετα χωρις να νοιαστει αν θα μπορουν οι μαθητες να αλλαξουν εκ νεου το προγραμμα τους.
Δημιουργει νεο τμημα σε παρακειμενο δημο, με ωρες που βολευουν εμας αλλα δεν συνεχιζει στο ιδιο ωραριο με το δικο μας τμημα, με δεδομενο οτι το νεο τμημα που δημιουργησε στερειται μαθητων.
Αν αυτο λεγεται οργανωση, αν αυτο λεγεται ενδιαφερον και μεριμνα για τον ευρωπαιο πολιτη μια και τα προγραμματα χρηματοδοτουνται απο την Ευρωπαικη Ενωση τοτε πρεπει να ψαχτουμε μηπως ειμαστε εμεις σε πλανη μηπως γυρισε αναποδα ο κοσμος και μυρουδια δεν πηραμε.
Ελπιζω να μην επανερθω για παρομοιο θεμα Δημοσιας Δοιηκησης που να αγγιζει την ζωη μου και την ψυχικη μου γαληνη

Τρεις ψυχες, τρεις προσευχες

Tρεις ψυχες ζουν μεσα στο δασος των προκλησεων.
Τρεις ψυχες ελευθερες απο την θεια βουληση να ανοιχτουν βαθια μεσα στο δασος των προκλησεων.
Ο φοβος, η λιποψυχια. οι αναστολες, η κοινωνικη κατακραυγη, τις κανει να ζητησουν ορια στις αναζητησεις τους, απο τον Κυριο.
Με ενα κουβαρι σχοινι στα χερια εμφανιζεται ο Υψιστος.
Η πρωτη και η πιο δειλη, πεφτει στα γονατα και παρακαλει τον Θεο:
Κυριε μην αφησεις πολυ σχοινι για να μην απομακρυνθω απο κοντα σου και χαθω και δεν μπορεσω να επιστρεψω.
Η δευτερη με σταυρωμενα τα χερια μπροστα παρακαλει τον Θεο:
Κυριε, ασε το σχοινι για να φτασω μεχρι εκει που θα δοκιμασω καποιες προκλησεις αλλα να καταφερω και να επιστρεψω παλι κοντα σου.
Η τριτη αγερωχα στεκεται μπροστα στον Θεο:
Κυριε απλωσε για μενα ολο το σχοινι για να φτασω μεχρι εκει που πρεπει και μεχρι εκει που δεν πρεπει. Αμολυσε το ολο για να τα δω ολα.
Ακομη, Κυριε, ακομη και αν δεν καταφερω να γυρισω σε Σενα. Ακομη, Κυριε,ακομη κι αν χαθω

Τοτε που περπατουσα ανεμελα μονος

Αποψε γυριζω πισω.
Και για να ακριβολογω γυριζω πολυ πολυ πισω.
Βρισκομαι στο 1980, περπαταω μονος μια Κυριακη απογευμα στην Αντιγονιδων.
Ανεβαινω τον δρομο προς τα πανω, πανω προς την ανω πολη.
Κοιτα να δεις βρε φιλε μου τι εικονα μου κολλησε στο μυαλο εδω και μερικες μερες. Δεκαοκταρικο παιδι,με κατσαρα μαλλια και με σκισμενο τζιν να ανεβαινω την αντιγονιδων, και να πεις οτι περναω ποτε τωρα απο εκει; Ισως ποτε.Κι ομως παιχνιδια που κανει το μυαλο.
Μιλαω σοβαρα δεν εχω καμμια σχεση και ουτε ειχα ποτε, με την οδο αυτη, κι ομως ειμαι τωρα εκει. Ενα κυριακατικο απογευμα του καλοκαιριου με σκισμενο τζιν και ενα μπλουζακι με τους SEX PISTOLS να το ταιριαζει περιφημα.
Ειμαι μονος, ειμαι και απενταρος, χαχαχα, και περπαταω κλωτσωντας ενα αδειο πακετο απο τσιγαρα, που μολις το πεταξα.
Αρχιζει να δενει το γλυκο τωρα;
Μονος, απενταρος, και χωρις τσιγαρα.
Κοιτιεμαι στις βιτρινες,θαυμαζοντας την κορμαρα των 45 κιλων μου με ευδαιμονια.
Αυτα ειχα, αυτα θαυμαζα. Ααααα ειχα και σπιτι, μια γκαρσονιερα στον 5ο οροφο χωρις ασανσερ παρακαλω και χωρις τηλεφωνο.
Να το προχωρησω λιγο ακομη;
Δεν μου ελειπε ουτε το κρεββατι που δεν ειχα, μια χαρα βολευομουν στρωματσαδα, ουτε το τραπεζι το ειχα αναγκη, εδω δεν ειχα φαγητο, το τραπαζι θα μου ελειπε; Και η γκαρδαρομπα μου μια χαρα βολευοταν σε κατι κουτες απο μπανανες, καποιοι αλλοι φροντισαν να ειναι αδειες οι κουτες για να κανω εγω την δουλεια μου.
Δεν μου ελειπε τιποτα, ολα οσα χρειαζομουν τα ειχα.
Πικαπ, δισκους, ραδιοφωνικο σταθμο και μπολικη ξεγνιασια.
Απο την ωρα που μου επεσημαναν τις ελλειψεις μου και τις ενοιωσα σαν αναγκες εφυγε το ΄'μπολικη'' απο την ξεγνιασια και σιγα σιγα με παρατησε και η ιδια η ξεγνιασια

Απαντωντας σε μια αγνωστη φιλη

Για μια ακομη φορα αποψε, σταθηκα μπροστα στον μεγαλο καθρεπτη που εχω στο μπανιο του σπιτιου μου. Οχι, αγαπητη φιλη φευγατη για μια ακομη φορα το εβλεπα το ειδωλο μου στον καθρεπτη. Ημουν εκει και ολες μου οι αντανακλασεις ηταν ευτυχως και παλι εκει. Δεν ξερω τι θα μπορουσε να συμβει αν δεν μπορουσα να τις δω. Μαζι τους ομως ηταν και ολα αυτα που με χαρακτηριζουν και με κανουν να ζω. Ετσι τελος παντων οπως ζω. Τιποτα δεν ελειπε απο εμενα ουτε τα συναισθηματα μου ουτε οι αδυναμιες μου, οι ομολογουμενως πολλες ουτε τα θελω μου, ουτε και ο αλλος μου ο εαυτος. Ολα αυτα που με απαρτιζουν, ολοι αυτοι, οι εαυτοι που ειμαι, ολοι παροντες ηταν.Ακομη ομως κι ετσι, μονος ημουν ακομη μια φορα,ακομη κι ετσι συνεχιζω να ζω.
Δεν μπορω να φανταστω τι μπορει να γινει αν καμμια φορα λειπει καποιος η κατι απο αυτα που ειμαι, δεν μπορω να φανταστω να μου λειπει το συναισθημα, το ανγχος, η τρελα, η λογικη, και οτι τελος παντων, απο αυτα που ειμαι.
Καμμια φορα λεω θα ειμαι μονο ο ενας εαυτος μου και θα αφησω στην ακρη ολους τους αλλους, αλλα ειλικρινα δεν εχω ακομη σκεφτει με ποιον θα κανω χωριο και με ποιον πολεμο. Δεν ειμαι ακομη ετοιμος για αυτην την επιλογη. Με ολους τους εαυτους μου τα παω καλα και σε ολους εχω κυρηξει πολεμο. Οχι χωρις συνεπειες. Οταν τελικα δεν θα βλεπω το ειδωλο μου στον καθρεπτη τοτε πιστευω δεν θα υπαρχει λογος να ειμαι εδω και να εκθετω τις αδυναμιες ολων μου των εαυτων. Αλλα επειδη, ακραδαντα πιστευω οτι για να ερθεις κοντα στους ανθρωπους πρεπει να δειχνεις κυριως τις αδυναμιες σου και τα ελλατωματα σου οσο θα εχω αναγκη τους ανθρωπους θα τους αποκαλυπτομαι χωρις ποτε να τους κρυβω τιποτα και κυριως δεν θα τους κρυβω τις ανθρωπινες, πιστευω, αδυναμιες μου.Το γραφω αλλωστε και στο προφιλ μου. ΄΄Ενα παζλ ειμαι απο αναμνησεις, επιθυμιες και συναισθηματα΄΄

Οι καταθεσεις μου

................Περασμενα μεσανυχτα.........αργει και να ξημερωσει...............
.....Το αδειο πακετο των τσιγαρων εχει παρει την αγουσα για τον καδο απο ωρα
Καθομαι μονος εδω μπροστα στο πσ και προσπαθω να σκοτωσω την ωρα μου περιδιαβαινοντας τα μπλοκ των φιλων αναγνωστων μου και ακρη δεν βγαζω Τι ειναι αυτο που μας εχει πιασει και ολα μας τα εσωψυχα τα καταθετουμε εδω οπως οι τσιγγουνηδες τα λεφτα τους στην τραπεζα;
Και θα μου πεις, '΄΄σιγα ρε φιλε, και συ το ιδιο δεν κανεις; Πες εσυ πρωτα και μετα να σου απαντησουμε και εμεις΄΄ Τρεχα γυρευε δλδ.
Ας παρω τα πραγματα απο την αρχη λοιπον. Υπαρχει, ερωτηση κανω, κανεις εξω στον κοσμο που θα μπορουσες εσυ, εγω , ο καθενας τελος παντων, να τον πιασεις οτι ωρα σου καπνισει και να του αραδιαζεις ολη σου την τρελα, ολη σου την ανησυχια, τα πιστευω σου. Υπαρχει κανεις, ρωταω που να κατσει στα καλα καθουμενα να ξεχαρμανιασεις πανω του ολη την μαλακια της ψυχης σου;
Ειμαι μονος..........αλλα νοιωθω οτι δεν ειμαι......
Μεσα απο την ησυχια του σπιτιου μου......Μεσα απο την μοναξια της ψυχης μου ........ψαχνω διεξοδο στα αδιεξοδα μου, καταθετοντας κατι ψιλα ψυχικα αποθεματικα, ευελπιστωντας καλες αποδοσεις. Τι λετε θα εχουν αποδοση οι καταθεσεις μου στο χρηματιστηριο μας;

Πηρα απ το χερι σου νερο

Eνα ποιημα του Μανωλη Αναγνωστακη

"ΥΓ." "Έψαξε -τίποτα κάτω από τις λέξεις.
(...)
Απαίτηση της αλήθειας -ποιας αλήθειας;
Ο σπαραγμός της κοινοτοπίας.
Τι ωραία βιβλία που γράφουμε, τι ωραία τραγούδια που ψάλλουμε, τι ωραία μνημόσυνα που κλαίμε.
Σιωπή.
Τελικά κατάληξαν στα ίδια πάλι λόγια: φιλία, κατανόηση, εμπιστοσύνη.
Όμως γιατί αυτός ο κόμπος εδώ στο στήθος...
Οι ίδιες λέξεις που λέμε όλοι",

Μανόλης Αναγνωστάκης,

Ο Μαικλ δεν ειναι πια εδω

Μαιιιιιι!!!!!!!!!! Μαιιιιιιιιι!!!!!!!!! Ακομα ηχει μεσα στα αυτια μου η γλυκια φωνουλα της Ντιτας (Ντινας) της μικρουλας κορης του ξαδερφου μου, οταν τον εψαχνε και ζητουσε να τον βρει.
Τον περιμαζεψε η αδερφη μου και τον πηγε πεσκεσι στον μπαμπα μου στο χωριο γιατι δεν μπορουσε να τον φροντιζει μεσα στο διαμερισμα που μενει.
Τον βαφτισαμε Μαικλ και οπως ηταν φυσικο δεν αποφυγαμε να τον αγαπησουμε και να δεθουμε μαζι του.
Οταν εφευγε απο την αυλη του σπιτιου τις περισσοτερες φορες επεστρεφε τρομαγμενος αλλες παλι δαγκαμενος και καταματωμενος. Ηρεμουσε για καποιο διαστημα και μετα παλι αρχιζε τις ιδιες αλητειες μεσα στο χωριο.
Οταν εφτανα στο χωριο αυτος πρωτος με υποδεχοταν και με λερωνε με τα λασπωμενα του ποδια καθως πηδουσε πανω μου απο χαρα που μ εβλεπε.
Δεν υπηρχε περιπτωση να στρωσει τραπεζι η μανα μου και να λειπει αυτος απο κατω.
Φυλακας σωστος μεχρι παρεξηγησης. Ξεσηκωνε ολη την γειτονια με τα γαβγισματα του οταν καποιος παρεισακτος τυχαινε να περασει τα συνορα της επικρατειας του.
Αγαπητος παντου και καλοδεχουμενος απο ολους τους γειτονες συνηψε μαζι τους σχεσεις για το κατι παραπανω στο φαγητο του.
Κι ομως..............για καποιους ολα αυτα αυτα ειναι ψιλα γραμματα.
Για καποιους ηταν απλα ενας κοπριτης που επρεπε να λειψει.
Για καποιο ζωον χωρις ιχνος ανθρωπιας, το ζωντανο επρεπε να ψοφησει.
Επεστρεψε στο σπιτι το απογευμα της περασμενης τριτης σε ασχημη κατασταση απο το φαρμακι που τον ταισαν και παρ ολες τις απεγνωσμενες προσπαθειες του πατερα μου δεν αντεξε.
Ειπαμε δεν πειραζει, ειπαμε σκυλος ειναι ειπαμε πολλες δικαιολογιες για να μην πονεσουμε για τον χαμο του. Ισως..... Αλλα θα μας λειψουν οι χαρες του και τα παιχνιδια του οταν θα φτανουμε στην αυλη και δεν θα ειναι εκει να μας υποδεχεται

H ΣΙΩΠΗ ΕΙΝΑΙ ΧΡΥΣΟΣ

>Διαβασα καπου αυτη την ατακα και αναρωτηθηκα'' ειναι χρυσος;'' και σκεφτομαι '' για ορισμενες περιπτωσεις, ειναι. Για αλλες ομως , δεν ειναι.

Παντα πρεπει να σκεφτομαστε τι λεμε, που το λεμε, πως το λεμε και αν πρεπει νατο λεμε.

Οταν αυτο πουθα πουμε, πληγωνει τον αλλον, τοτε καλυτερα να μην το πουμε. Στην περιπτωση αυτη, ειναι χρυσος.

Αν ομως αυτο που θελουμε να πουμε, ειμαστε σιγουροι οτι θα κανει τον αλλον να πεταει στα συννεφα απο χαρα, τοτε , οχι μονο πρεπει να το πουμε, αλλα, να το φωναξουμε κιολας.

Θα κλεισω τα ματια

Ενα ακομη αγαπημενο τραγουδι του μεγαλου Ακη Πανου

και τι δεν κανω

Με το χαρτονόμισμα ακομη στα χερια απομακρύνθηκε από κοντά τους. Αμφιταλαντεύτηκε γιά ποιό δρόμο έπρεπε να ακολουθήσει. Η στέρηση της κατέτρωγε τα σωθικά. Το κορμί της άρχισε να πονάει. Μιά ακατανίκητη επιθυμία μέσα της την έσπρωχνε προς την καταστροφή προς τον θάνατο.
Είχε υποσχεθεί στον εαυτό της ότι δεν θα θα ξαναπλησι αυτόν τον τύπο που της έδινε αυτό το μικρό χαρτάκι που μέσα έκρυβε τον θάνατο. Δεν θα επέτρεπε ποτέ ξανά στον εαυτό της να προσφέρει βορά στα νύχια αυτού του αρπαχτικού το γάλα του παιδιού της, τα ρουχαλάκια του, την ίδια την μάννα του.
Αλλά η στέρηση και οι πόνοι όλο και φουντώνανε. Σε λίγο δεν θα μπορούσε ούτε ένα βήμα να κάνει ούτε το τσιγάρο δεν θα μπορούσε να κράτησει στα χέρια της.
Η εικόνα όμως του παιδιού της να την ζητάει και να την περιμένει καταλλυτική. Κίνησε γιά το σπίτι της περνώντας απο ένα σούπερ μάρκετ γιά να κάνει τα απαραίτητα ψώνια πριν το πάθος της για την ηρωίνη την οδηγήσει εκεί που όσο τίποτα δεν ήθελε να πάει και εξανεμίσει το χαρτονόμισμα που της δώσανε.