ΜΑΧΑΤΜΑ ΓΚΑΝΤΙ

Toν θυμηθηκα χθες μολις ακουσα την ειδηση της δολοφονιας του αστυνομικου απο μια ομαδα ανοητων οσο και ανανδρων, δηθεν επαναστατων.
Υπηρξε αδιαμφισβητητος ηγετης μιας εποχης. στην μεγαλη και μακρινη πατριδα του, την Ινδια.
Καταφερε με την πειθω του λογου του και με την σταση του απεναντι σε ολους και στους συμπατριωτες του και στους κατακτητες της πατριδας του να αλλαξει την ροη της ιστοριας της χωρας του. Καταφερε τοσα πολλα που ουτε ολα τα οπλα και ολες οι σφαιρες του κοσμου θα ηταν ικανες να το
καταφερουν.
Αυτος ηταν που οταν ξεσπασαν ταραχες ξεκινησε απεργια πεινας ζητωντας απο τους συμπατριωτες του να σταματησουν τις βιαιοτητες.
Αυτος ηταν ο μεγαλυτερος πρεσβευτης του δογματος της -μη βιας- και της -μη συνεργασιας- με το συστημα.
Το πολεμησε το συστημα με τα δικα του μεσα και οχι με τα μεσα του συστηματος.

Οχι οπως οι δολοφονοι του αστυνομικου, με οπλα που τους διοχετευσε το συστημα, οχι με μηχανες μεγαλου κυβισμου προιοντα του ιδιου συστηματος.

Πολεμησε το συστημα σεβομενος την ανθρωπινη ζωη

Νομιζω οτι οσοι χρησιμοποιουν τοση βια στις ενεργειες τους οπως οι σεχτοδολοφονοι του αστυνομικου, αργα η γρηγορα οδηγουνται στο μισος και οι οποιες ιδεες τους μπαινουν στο περιθωριο.

Σημερα εγω σαν απλος ανθρωπος το μονο που μπορω να δω ειναι ενα ανηλικο παιδι ορφανο, ενα παιδι που εχασε τον πατερα του, αδικα δολοφονημενο, χαρην καποιας ασαφους ιδεολογιας που οχι μονο στερειται υποβαθρου αλλα και επιχειρηματων.
Μιας ιδεολογιας που οπλιζει τα χερια ανοητων ανθρωπων και σπερνει τον θανατο.