Κυνηγος πουλιων

Εστεινε ξωβεργες και επιανε πουλια. Καθε μερα νωρις το πρωι και πριν παει στην δουλεια του εφτανε στο γνωριμο γιαυτον μερος και εστεινε τις παγιδες με τα διχτυα και επιανε τα κακομοιρα τα πουλια. Λιγο πριν ξεκινησει να παει στην δουλεια του τα αφηνε ελευθερα και εφευγε.
Δεν θυμαται για ποσο ακριβως καιρο το εκανε αυτο. Δεν ηθελε να το θυμαται.
Ισως να περασε ενας χρονος, μπορει και δυο δεν ηταν σε θεση να το καταλαβει.
Πονουσε πολυ και ο πονος καταλαγιαζε με το να βρισκεται κοντα στο παιδι του. Εξω απο τα νεκροταφεια που ειχε θαψει το παιδι του εστεινε ξωβεργες να πιανει πουλια και να μην τα κραταει ποτε. Βρηκε την δικαιολογια που του χρειαζοταν για να βρισκεται κοντα στο αδικοχαμενο του παιδι.
Η παραξενη και παντα πρωινη παρουσια του εκει κινησε την περιεργεια των αρχων.
Το περιπολικο σταματησε κοντα του και οι νεαροι αστυνομικοι περιπου στην ηλικια του χαμενου του παιδιου με ευγενεια του ζητησαν να τους ακολουθησει. Χωρις να ρωτησει το γιατι, και χωρις να πει τιποτα παραπανω απο μια καλημερα μπηκε στο αμαξι του και πειθηνια ακολουθησε το περιπολικο.
Αυστηρη ακουστηκε η φωνη του διοικητη του αστυνομικου τμηματος στα αυτια του.
-Δεν ντρεπεσαι ολοκληρος αντρας να κυνηγας πουλακια;-
-Δεν ντρεπεσαι εσυ ολοκληρος αντρας να κυνηγας ανθρωπους;- Αντετεινε.
Ξαφνιαστηκε ο αστυνομικος με το θρασος αυτου του παραξενου ανθρωπου.
Κοιτωντας τον ερευνητικα με βλεμμα που διαπερνα και τοιχο, διεκρινε πως δεν ειχε να κανει με μια συνηθισμενη περιπτωση. Ζητησε τα στοιχεια του και το τηλεφωνο του σπιτιου του και της δουλειας του και τον αφησε να περιμενει μονος στο καμαρακι του αξιωματικου υπηρεσιας.
Σε λιγο που γυρισε τον αφησε να φυγει, σαν να ηταν ενα πουλι που ειχε πιαστει στα διχτυα και του χαριζες την ελευθερια του